Familie

Als je het boek leest van de leider van onze beweging van kerken, van Mike Betts, dan heet eerste hoofdstuk: A real family. Een echte familie.

Uit het boek:  “Relational Mission, A Way of Life” van Mike Betts

In dit hoofdstuk over de onderlinge relaties begint hij met het verhaal dat de apostel Paulus afscheid neemt van de kerk in Efeze. Ze hadden zijn apostolische input gehad in Efeze. En het afscheid nadert, Paulus vertrekt, Handelingen 20:36 Toen knielde Paulus neer en bad met alle leiders van de gemeente. 37 Ze huilden allemaal, omhelsden Paulus en kusten hem steeds opnieuw. 38 Ze waren er erg verdrietig over dat hij gezegd had dat ze hem niet meer zouden terugzien. Toen brachten ze hem naar het schip.

Drink dit in. Ziet dit eruit als een vertegenwoordiger van de kerk die verhuist om ergens anders een baan aan te nemen? Klinkt dit alsof Paulus een afgevaardigde was van het “hoofdkwartier” van een denominatie? Niets van dit alles. Hij trok met mensen op. Vaderde leiders. Stichtte kerken. Was blij met wie blij was en treurde met de treurenden. Dit leven had een diepe band gebracht met de mensen om hem heen. Dit leven, dat Mike in zijn boek, de ondertitel van zijn boek: A Way Of Life noemt, deze levensstijl had een diepe groef in zijn hart gebracht. Ook tegen de kerk in Korinthe zegt hij: “Jullie zijn een brief, gegraveerd in mijn hart”.

(2 Kor 3:2)

Dit is hoe we willen leven! Dit is de plumbline, de waterpas, waartegen we onze waarden houden. Wat we belangrijk vinden. Lange termijn relaties van het volk van God. Familie. En eerlijk. Ik had een probleem deze week met de voorbereiding van deze boodschap. Waarom?

Kijkend naar hoe de familie gekrompen is, is het pijnlijk om er over te spreken.   

Doorgaande relaties

Maar nog steeds. Nog steeds is een echte, hechte familie, een fellowship van gelovigen, het doel. En daarmee kijken we naar de lange termijn. Ik zeg dit thuis, ik noem dit op oudstenvergaderingen, ik zeg dit in de contacten binnen en buiten onze familie wereldwijd (Kevin en Lydia in Finland, Sebastiaan en Lydia in Rotterdam, Joop en Djoekie en vele anderen), ik kijk naar de “longterm rugged commitment”, “lange termijn absolute toewijding”. Stel dat Joop zijn taak er hier aardig op zit en we zouden zeggen: “Nou, daag! Bedankt hè!” Dan is dat niet goed genoeg voor mij. Of als één van de andere leiders tegen me zeggen: “Arjan, je bent een beste vent, ik verschil van mening met je over dit en dat, onze wegen scheiden, doei!” Dan beschouw ik dat als persoonlijke nederlaag. Ik meen dit. Dit is tussen mij en God.

David

Denkend aan familie, wil ik met jullie lezen en leren van de volgende familie, uit het volgende Bijbelverhaal.

1 Samuël 16:4 Samuel deed wat de Heer gezegd had. Zo kwam hij in Betlehem. De leiders van de stad kwamen hem angstig tegemoet en zeiden: “Betekent uw komst iets goeds?” 5 Hij antwoordde: “Ja, ik ben gekomen om de Heer een offer te brengen. Ik nodig jullie uit voor dit offerfeest. Maak je dus klaar voor de Heer.” Ook nodigde hij Isaï en zijn zonen uit voor het offer.

Samuel was op pad gestuurd om een nieuwe koning voor Israel aan te wijzen. Het moet een zoon van Isaï zijn, maar telkens weer laat God zien dat het niet de juiste zoon is. Vanaf vers 10:

10 Zo liet Isaï zijn zeven zonen langs Samuel lopen, maar Samuel zei tegen Isaï: “De Heer heeft hen niet uitgekozen.” 11 Toen vroeg hij: “Zijn dit al je jongens?” Isaï antwoordde: “De jongste is er nog niet. Hij is de schapen aan het hoeden.” Toen zei Samuel tegen Isaï: “Laat hem halen, want we gaan niet eten voordat hij er óók is.” 12 Toen liet Isaï hem halen. De jongste zoon had rood haar, mooie ogen en zag er knap uit. Toen zei de Heer tegen Samuel: “Sta op, zalf hem. Want hij is het.” 13 Samuel nam de hoorn met olie en zalfde hem daar, bij zijn broers. Vanaf die dag was David vol van de Geest van God.

Net als jullie allemaal uit een familie komen, kwam David uit een familie. En David die later koning werd, die door God een man naar Gods hart genoemd wordt, wordt gezalfd tot koning. Hij is het dan nog niet meteen, nee, hij gaat terug naar zijn nederige werk. Het werk als schaapherder. Even later, als je verder zou lezen, komt David bij de koning aan het hof om muziek voor hem te maken. En zo wordt David voor de tweede keer achter de schapen weggehaald (vers 19).

Weer even later in het verhaal (1Sam17) lezen we dat David gewoon weer zijn oude nederige baantje beoefend en dat het land Israel, onder bewind van Saul, in oorlog is met de Filistijnen. De broers van David vechten in het leger van koning Saul en Isaï, de vader van David en z’n broers, die haalt David achter de schapen vandaan, dat is de derde keer, geeft hem kaas en brood en zegt dat hij zijn broers moet opzoeken en ze moet verzorgen. Niet geheel belangeloos, want vader Isaï wil weten of zijn kinderen nog leven (vers 17-18). En David gaat op pad, aangekomen, ziet hij daar het schouwspel van reus Goliath die de Israëlieten uitdaagt en die staat te vloeken, en iedereen is bang, maar David zegt:  “Wat voor beloning krijgt de man die die Filistijn daar verslaat en de eer van Israël redt? Hoe durft die ongelovige Filistijn het leger van de levende God uit te dagen?” (1 Sam17 vers 26)

Zijn broers komen dit ook ter ore, en die zijn not amused en zeggen: “Waarom ben je eigenlijk gekomen? Bij wie heb je dat handjevol schapen achtergelaten daarginds in de wildernis? Ik weet wel dat je overmoedig en stiekem bent. Je bent alleen maar gekomen om de strijd te zien.” (vers 28)

David reageert, een beetje wel zoals iemand die in de underdogpositie zit: “Wat heb ik nou verkeerd gedaan?” Ik had toch een reden om te komen?”30 Toen draaide hij zich om […](vers 29-30) en vervolgens trekt hij zich er niets van aan.

Ik ga door dit verhaal om een ding duidelijk te maken:

Want net zoals David door God uitgekozen werd en gezalfd is, met de Heilige Geest, een man naar Gods hart genoemd wordt, ben jij, bent u, als u uw vertrouwen op Jezus stelt, door God uitgekozen (bijv. 1 Kor.1:1).

Je oude familie

En het is duidelijk dat David gewoon een onderdeurtje was. Er was een belangrijke profeet in Bethlehem, de stad loopt uit, de profeet Samuel wil gaan offeren en dat is een feestelijk gebeuren met lekker eten en drinken en nodigt mensen uit, onder ander de familie van David. Davids familie gaat feestvieren, maar David mag blijven werken. Die doet er niet toe! Ze moeten hem 1 achter de schapen vandaan halen! Later heeft Saul hem nodig om muziek te maken aan het hof om vervelende geesten en vervelende gedachten te verjagen, en 2 wederom moet David achter de schapen vandaan geplukt worden. Weer een hoofdstuk later zijn alle broers belangrijk aan het doen, en intussen hartstikke bang (dit zie je vaker met gewichtige mensen), het bekende plaatje van de reus Goliath aan de ene kant en het leger van Israel aan de andere kant, en David, voor de zoveelste keer 3 achter de schapen vandaan, komt en zegt: “Wat wil die onbesneden Filistijn?” En zijn broers zeggen: “Heb je hem weer, met z’n eigenwijze neus”.

Ik noem dit, omdat sommigen, een achtergrond in familie hebben die op David lijkt. Je was altijd het onderdeurtje. Als je vader boer was geweest, dan mocht je op de schapen passen in het land, en je familie deed het leuke werk. In Hooglied, het mooiste Bijbelboek dat er is, zegt de bruid: “Mijn familie was hard voor mij, daarom zie ik er zo “robuust” uit (Hoogl.1:6 en 1:8)), ik moest buiten in de zon vee hoeden, in de boomgaard werken, het ‘domme’ werk doen”. Sommigen hier zijn altijd het onderdeurtje geweest en weten dit. Anderen hier hebben hier al vaak mee afgerekend en toch is het nooit definitief geweest. En op de een of andere manier ging het bij David ook niet in één keer. Hij werd immers eerst gezalfd, ontving Gods Geest, maar moest weer terug het weiland in. Een beetje als monopoly dat je terug naar start moet. Maar David wist wie hem had geroepen, had Gods Geest, en toen het moment daar was verheerlijkte hij God, liet zich niet leiden door zijn familie maar maakte zich daar los van, en dat was de eerste grote stap richting zijn bestemming, richting zijn doel voor zijn leven, door God gegeven, namelijk koning van Israel worden. En die eerste grote stap was: Niks aantrekken van zijn familie, maar op de reus afstappen.

Niks aantrekken van familie?

Ik kreeg vorige week ervan langs omdat ik gezegd had dat wanneer je jong bent en op zoek naar wat je wilt doen in je leven, je op stage zou kunnen gaan in het buitenland. Ik stelde dat je dan maar het beste heel ver weg naar een lekker warm land kon gaan. Ouders vonden dit niet leuk. En ik snap dat. En dat ik er van langs kreeg was uiteraard als grapje bedoelt. Feit is: Op een dag moet ieder kind zelf verantwoordelijkheid nemen, zelf stappen zetten, zelf zich losmaken van familie om te stappen in Gods doel voor zijn/haar leven. Over het huwelijk zegt Terry Virgo het volgende: “Iedere bruiloft, hoe schitterend ook, is ook een begrafenis. Elke helft van het bruidspaar moet leren dagelijks te sterven aan zichzelf.” Hierin wordt zo zichtbaar dat Jezus leert: “Indien de graankorrel niet sterft”. En het is waar! En als je kinderen hebt is dit niet anders. Bij de een begint het vroeg, bij de ander begint het later, achttien of zo, maar vroeg of laat maken ze zich los en dit is wederom een sterven aan jezelf als ouder. Paulus sterft dagelijks aan zichzelf(1 Kor.15:31).

Wanneer Jezus zijn leerlingen roept dan zegt Hij dit ook. Dan zegt Hij ook dat je alles achter moet laten. Dat je je familie achter moet laten. En ik noem dit vandaag want als er iets is dat een terugkerend fenomeen is bij christenen, is het wel dat ze vast blijven zitten aan hun familie terwijl Jezus hen roept voor iets anders. God roept hen voor iets anders. David had kunnen zeggen tegen zijn broers: “Ja, je hebt wel een puntje, ik kan ook beter gewoon met schapen om blijven gaan, goed, jullie doen het belangrijke werk, ik ga wel weer”. Maar dat deed ie niet. Betekent dit dat hij niet van ze houdt? Dat hij zijn ouders niet eert, zoals de Bijbel leert? Nee, het betekent dat Hij God méér gehoorzaamt dan mensen en uiteindelijk met het verslaan van de vijanden van Israel, wat begon met de reus Goliath, bewerkstelligt hij vrede in het land Israel waar zijn familie absoluut van meeprofiteren.

Je nieuwe familie

Jezus zegt, Lucas 14: “26 Als iemand tot Mij komt en niet haat zijn eigen vader en moeder en vrouw en kinderen en broers en zusters, ja, ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.”(hsv) Joodse stijl van redeneren, tegenstellingen zwart wit formuleren. De Basisbijbel vertaalt het goed voor ons: 26 “Als je bij Mij komt, moet je meer van Mij houden dan van je vader en moeder, vrouw en kinderen, broers en zussen. Je moet zelfs meer van Mij houden dan van je eigen leven. Anders kun je niet mijn leerling zijn. 27 Als je niet het kruis draagt  en Mij volgt, kun je geen leerling van Mij zijn.

Jezus stelt de zaken zwart-wit. Het is of-of. Òf je volgt Hem, òf niet. Jezus is altijd op zoek naar het hart van mensen. En om dat te bereiken stelt Hij het zwart-wit. Stelt Hij het zo duidelijk: “Wil je nog vasthouden aan dingen in dit leven? Dingen van deze wereld? Dan kun je Mij niet volgen, dat is onmogelijk.”

En als je het dan heel letterlijk neemt, denk je: Huh? Mensen haten om Jezus? Dat klinkt niet erg Christelijk. Je ouders verlaten, of zelfs haten? Dat klinkt zelfs in tegenspraak met het gebod dat je je ouders moet eren! Hoe zit dit Jezus? Dit lijkt tegenstrijdig! Ook met wat Jezus Zelf leert: Heb respect voor je ouders, zorg voor hen! (Mat.19:19)

Maar het heeft alles met het hart te maken en met de volgorde van zaken. Waar richt je je hart het eerst op? Waar zoek je je zekerheid? Waar zet je je vertrouwen op? Jezus wil in alles de eerste zijn. Dát is het hele punt. En vandaar uit mag je Zijn wil doen en Hem beter leren kennen. Vandaar uit mag je Zijn goedheid verspreiden, ook naar je aardse familie.

Het gaat om de juiste volgorde.

Toen David loskwam van zijn familie, maar nog geen koning was. Leefde hij vaak als vreemdeling. En hij verzamelde een clubje mensen om zich heen. Verstotelingen, outlaws. Mensen die niet in de gunst van koning Saul stonden en mensen die niet bij de Filistijnen hoorden, ze hoorden nergens meer bij. Bij David vonden ze opnieuw een gemeenschap, een familie, die naar elkaar omkeek. 1Sam.22:1 spreekt erover hoe mensen hun toevlucht bij David zochten. Hij zorgde zelfs voor zijn aardse familie.

Wij, als volgelingen van Jezus worden uitgedaagd Jezus op nummer één te zetten. Hem te volgen in alles. En mensen, niet zelden onze aardse familie, vinden ons maar wat raar. Maar we vinden elkaar omdat we Jezus kennen. Omdat we weten dat we aan elkaar gegeven zijn. Wij zijn Gods familie. Wij zijn familie omdat God onze Vader is.

“Wij zijn familie omdat God onze Vader is.”

Bidden

Specifiek:

• Loslaten verleden, het idee van een onderdeurtje geweest te zijn
• Eerste stap zetten, Heilige Geest, een sprong voor God maken
• De “reus” tegemoet treden
• Keus maken om 100% voor Jezus te gaan, indien de graankorrel niet sterft…
• Anderen loslaten zodat zij voor God kunnen gaan

Weet u, de tekst waar ik mee begon, het afscheid van Paulus in Efeze, laat nóg iets zien. Namelijk dat zelfs als wij afscheid nemen, op wat voor manier dan ook: De kerk blijft.